قصه ی غم انگیز نه! غصّه ی دلگیریست؛

به خورشید غزل خوان نگاه می کنم و

می خوانم 

ناز آفتابگردان را...

نمی پوشانم

دستان سرد تماشا و

با تمام توان دستان گرم نفس ها را می فشارم

می نشینم

 به التماس دریای غروبی رنگ و

می بوسم

مروارید طلوعی رنگ را...

می بویم

 باغچه ی نمناک و

در آغوش می گیرم

غنچه گل سرخ را...

می بینم

اشک باران را و

قد می کشم زیر سایه برگ نجیب

مرا ببخش 

تقصیر من نیست

می خواهم ببینم،

امّا

امان از دست این

دنیای بی ذوق!

 گفتم دوست دارم،گفتي نظرلطفته!!! 

امانظر لطفم نبود، نظردلم بود.

 
از روزی که نامتـــ
ملکه ی ذهنمـــ شد،
احساســ می کنمــ جمجمه امـــ 
با شکوه ترینـــ امپراتوری دنیاستـــ...

 پـــــــــــــــرواز را دوســــت دارم

 همیشه منتظر کسی باش 
که تو رو با همه ی دیوونگیت و خل بازیات قبول داشته باشه 
و تو رو به همه نشون بده و بگه:
این دیوونه خل….. عشق و جیگر منه

 پایان سریال دروغ هایت بود آخرین لبخندت
و چه ساده بودم من که تا تیتراژ پایانی به پای تو نشستم

 یک فرصت به من بده که غلط ببوسمت
و تمام طول سال را جریمه ام کن که از روی آن هزار بار تمرین کنم …

 خیلی سخته با بغـــــــــــض بنویسی با خنــــــــــــده بخوانند